Λίγο η τεχνολογία που άλλαξε ριζικά τα τελευταία χρόνια, λίγο η κρίση που έστρεψε πολλούς και καλούς φωτογράφους σε πιο “ταπεινές” πηγές εσόδων, το γεγονός είναι ένα: Οι ευκαιρίες για να μάθει κανείς φωτογραφία σήμερα είναι αφάνταστα πολλές.
Θυμάμαι εκεί στις αρχές τις δεκαετίας του `70, όταν ήμουν ακόμη μαθητής Γυμνασίου στα Γιάννενα έψαχνα κάπου να μάθω τα μυστικά του σκοτεινού θαλάμου, την εμφάνιση α/μ φιλμ, την εκτύπωση α/μ φωτογραφιών. Αδύνατον. Μετά από εβδομάδες προσπαθειών κατάφερα να μπω για λίγο στον σκοτεινό θάλαμο του -τότε- φωτογράφου Δημ. Μάρου και αυτό μόνο για να δω την διαδικασία. Δεν υπήρχαν ούτε λέσχες, ούτε σεμινάρια, ούτε σχολή Φωτογραφίας στην πόλη, ούτε φωτογραφικά περιοδικά, ούτε φωτογραφικά βιβλία. Έτσι κάποια μέρα ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι ήθελα να πάω να σπουδάσω φωτογραφία στο… Παρίσι και έγινε χαμός στο σπίτι. Φυσικά δεν θα σας πω σήμερα την ιστορία της ζωής μου.
Αν γλίστρησα στο παρελθόν αυτό συνέβη γιατί ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω ότι κάπου 40 χρόνια μετά (πως περνάει ο καιρός…) η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει σε αυτή την έκταση τα τελευταία χρόνια. Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα από το γεγονός ότι στο περιοδικό βομβαρδιζόμαστε στην κυριολεξία από δελτία τύπου κι ανακοινώσεις για κάθε είδους μαθήματα & σεμινάρια φωτογραφίας.
Σεμινάρια που διαρκούν λίγες ώρες, μία ημέρα, διήμερα, μηνιαία, τριμηνιαία, εξαμηνιαία, ετήσια και βάλε. Με γνωστικό αντικείμενο κάθε είδους και περιεχομένου: Από την τέχνη και τεχνική, την αισθητική και ιστορία της φωτογραφίας μέχρι την επεξεργασία και την μύηση σε κάθε είδους προγράμματα. Με κόστος προσιτό για κάθε βαλάντιο. Με εισηγητές γνωστούς και πεπειραμένους καθηγητές αλλά και πολλούς άγνωστους και νεοεισερχόμενους στο χώρο. Με τόπους διδασκαλίας έγκυρες και αναγνωρισμένες σχολές, γνωστά ατελιέ φωτογράφων, μουσεία αλλά ακόμη νησιά και… εξοχές. Με δύο λόγια: Αν κάποιος νιώθει ότι έχει κάποιο κενό στις φωτογραφικές του γνώσεις μπορεί να το καλύψει άμεσα και οικονομικά, ενδεχομένως κοντά στο σπίτι του και μάλιστα επιλέγοντας εισηγητή της αρεσκείας του από πλειάδα προτάσεων. Μόνον στην Αθήνα αυτήν την περίοδο έχουν ανακοινωθεί… 37 σεμινάρια!
Ναι, καλά διαβάσατε: Μέτρησα τριάντα επτά και ίσως να μου διαφεύγουν κάποια.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι απλό: Είναι άραγε όλα αξιόπιστα; Είναι όλοι οι εισηγητές των σεμιναρίων πολύ καλοί γνώστες του αντικειμένου που θα διδάξουν; Έχουν την ικανότητα να μεταδίδουν τις γνώσεις τους απλά και κατανοητά; Η ψαλίδα ποιότητας-κόστους είναι κλειστή ή τεράστια; Παρέχουν βοηθήματα και σημειώσεις; Έχουν κύρος οι βεβαιώσεις παρακολούθησης που χορηγούν;
Δυστυχώς σ` αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Σας προτείνω να εμπιστευθείτε τους φορείς που τα διοργανώνουν εάν έχουν δηλ. πολύγχρονη και συνεπή παρουσία στο χώρο και φυσικά τους εισηγητές που θεωρείτε ικανούς. Και μεν ξεχνάτε ότι και το χειρότερο σεμινάριο είναι καλύτερο από την αδράνεια και την ακινησία.
.jpg)
