Με αφορμή την πώληση αυθεντικών φωτογραφικών εκτυπώσεων εποχής (vintage) αλλά και πιο πρόσφατων έργων από το υπό αναμόρφωση www.photo.gr έκανα σε προηγούμενο post, αναφορά στην κατάσταση της ελληνικής αγοράς καλλιτεχνικής φωτογραφίας σε σύγκριση με αυτό που συμβαίνει στο εξωτερικό. Θα ολοκληρώσω σήμερα τις σκέψεις μου, επιχειρώντας να απαντήσω και σε κάποια ακόμη ερωτήματα που μου έθεσαν Αναγνώστες της στήλης.

Η εκτύπωση χρονολογείται από το 1992 και είχε γίνει με την τεχνική dye-transfer.
Στο θεμελιώδες ερώτημα “Γιατί είναι στα σπάργανα στη χώρα μας η πώληση έργων αναγνωρισμένων και καταξιωμένων Ελλήνων φωτογράφων” υπάρχουν κι άλλες ασφαλώς εξηγήσεις και ερμηνείες. Πρώτα απ’ όλα είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι -συνειδητά ή υποσυνείδητα- μεγάλο ποσοστό από όλο το φάσμα των ενασχολούμενων με την καλλιτεχνική φωτογραφία στη χώρα μας δεν πιστεύει (…ακόμα) στην αξία της φωτογραφίας ως αυτόνομου και αυθύπαρκτου έργου τέχνης. Ρωτήστε κάποιον φίλο σας -που νομίζετε ότι έχει άποψη επί του θέματος- να σας απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: “Θα έδινες 30.000 ευρώ για μία φωτογραφία γνωστού Έλληνα φωτογράφου ή θα προτιμούσες με αυτά τα χρήματα να αγοράσεις έναν ζωγραφικό πίνακα γνωστού Έλληνα ζωγράφου;”
Η απάντηση είναι προφανής. Κι αυτό γιατί από την εφεύρεσή της η φωτογραφία ταλαιπωρείται από το γεγονός ότι το φωτογραφικό έργο μπορεί να τυπωθεί σε χιλιάδες αντίτυπα σε αντίθεση με τη μοναδικότητα του έργου ζωγραφικής. Άρα αποτελεί πιο σίγουρο καταφύγιο για επένδυση σε σχέση με ένα φωτογραφικό έργο. Αν όμως κοιτάξει κανείς προσεκτικά, ποια φωτογραφία διακινείται και πωλείται στις διεθνείς δημοπρασίες φωτογραφικών έργων θα διαπιστώσει ότι ο κανόνας -με τις εξαιρέσεις του ασφαλώς- είναι οι αυθεντικές εκτυπώσεις εποχής υπογεγραμμένες από τους δημιουργούς. Όταν ένας φωτογράφος έχει εμπνευστεί τη δημιουργία ενός έργου πριν
π.χ. 40 με 50 χρόνια, το έχει φωτογραφίσει με τέχνη και μεράκι αποδίδοντας με τελειότητα αυτό το “κάτι”, το ‘’ιδιαίτερο’’ που γεννάει ερεθίσματα και συναισθήματα στον θεατή, έχει θέσει ήδη τα θεμέλια δημιουργίας ενός έργου τέχνης. Αν στη συνέχεια το τυπώσει
ο ίδιος την περίοδο της λήψης ενσωματώνοντας σε αυτό την τεχνική του δεινότητα και την αισθητική του άποψη, τότε μιλάμε αναμφίβολα για ολοκληρωμένο έργο τέχνης.
Τέτοιες εκτυπώσεις, τέτοια έργα αναζητούν οι συλλέκτες και οι γνωρίζοντες. Οι τάσεις στη διεθνή αγορά τέχνης συγκλίνουν σήμερα σε αυτή την κατεύθυνση: Στο Παρίσι ο συλλέκτης δεν θα αγόραζε σήμερα ζωγραφικό έργο, όταν θα μπορούσε με τα ίδια λεφτά να αγοράσει ένα πιστοποιημένο, αυθεντικό, γνήσιο φωτογραφικό έργο τυπωμένο π.χ. τη δεκαετία του 1950 από τον ίδιο το φωτογράφο. Θέλετε να το πω πιο απλά; Η αγορά των ζωγραφικών έργων έχει κορεστεί. Πολλοί συλλέκτες και επενδυτές αναζητούν και πληρώνουν αδρά σήμερα για μία σπουδαία φωτογραφία! Και δω ερχόμαστε στην ουσία του θέματος: Ποια είναι “καλή φωτογραφία;” Φθάνει ένα έργο να το χαρακτηρίζει ότι προαναφέραμε; Πώς διαλέγουμε; Πώς ξεχωρίζουμε την ήρα από το σιτάρι; Ένας μόνον τρόπος υπάρχει: Εμπιστευθείτε τους ειδικούς!