Φωτογραφία: www.web-greece.gr
Η Καλαμάτα είναι υποψήφια πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2021 και ως εκ τούτου προετοιμάζει εντατικά τον φάκελό της για να διεκδικήσει το χρίσμα μεταξύ πολλών άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων που την ανταγωνίζονται.
O φορέας ΚΑΛΑΜΑΤΑ:21 που δημιουργήθηκε γι’ αυτόν τον σκοπό, μαθαίνουμε ότι ήρθε σε συμφωνία με το γνωστό φωτογράφο Τάσο Βρεττό αναθέτοντάς του τη φωτογράφιση της πόλης -δεν γνωρίζουμε επακριβώς τις λεπτομέρειες- για τις ανάγκες του φακέλου διεκδίκησης.
Το “πρόβλημα” όμως είναι ότι ο Τάσος Βρεττός δεν… κατάγεται από την Καλαμάτα ούτε είχε ούτε έχει καμία σχέση με την πόλη της Καλαμάτας, αλλά ούτε η συμφωνία που έκλεισε με τον ΚΑΛΑΜΑΤΑ:21 είναι αποτέλεσμα κάποιου διαγωνισμού. Αυτό διατείνονται επαγγελματίες φωτογράφοι της πόλης σύμφωνα με διαμαρτυρία τους που διαβίβασαν στον τοπικό τύπο και φυσικά στο διαδίκτυο.
(Διαβάστε σχετικό δημοσίευμα εδώ)
Δεν θα ήθελα να σταθώ στις λεπτομέρειες του θέματος ούτε στα πρόσωπα αλλά ούτε θα σχολιάσω τα στενά διαδικαστικά ζητήματα όπως αυτά διαμείφθηκαν στην Καλαμάτα. Παίρνω όμως αφορμή από αυτό το γεγονός για να θέσω ένα θεμελιώδες ερώτημα που προέκυψε: Τι είδους διαγωνισμός μπορεί να γίνει σε τέτοιες περιπτώσεις; Όταν ένας δημόσιος ή δημοτικός φορέας ή τέλος πάντων κάποιος μη ιδιωτικός οργανισμός αναζητά, όπως στο παράδειγμά μας, τον καλύτερο φωτογράφο με ποια διαδικασία μπορεί να του αναθέσει τη δουλειά;
Ας υποθέσουμε ότι μπορεί να διατεθεί ένα σημαντικό ποσό για τον συγκεκριμένο σκοπό. Τι πρέπει να γίνει ή μάλλον πως πρέπει να γίνει; Η διεθνής πρακτική σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απλή: Καταρτίζεται συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο -πείτε το πλάνο, πείτε το όπως θέλετε- από τον Φορέα, ο οποίος με βάση πάντοτε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης, αναζητά συγκεκριμένες φωτογραφίες π.χ. της Καλαμάτας. Όχι κουτουρού αλλά από συγκεκριμένα σημεία, με συγκεκριμένο τρόπο, από συγκεκριμένες δραστηριότητες, τις συγκεκριμένες ώρες, ημέρες, μήνες του χρόνου. Εικόνες υψηλής αισθητικής που θα υπηρετούν τον στρατηγικό σχεδιασμό, βγαλμένες από επαγγελματία που θα έχει δουλέψει χρόνια με μεγάλες διαφημιστικές εταιρίες, που θα έχει συνεργαστεί με καλλιτεχνικούς διευθυντές, με εκδότες, με μεγάλους και δύστροπους πελάτες, που θα καταλαβαίνει μ’ ένα απλό νόημα τι υλικό χρειάζεται το ‘’στρατηγείο’’. Με δυο λόγια να διαθέτει μεγάλη πείρα και εμπειρία.
Πως τον βρίσκεις λοιπόν αυτόν τον τέλειο επαγγελματία;
Πιστεύω σε καμία περίπτωση με μειοδοτικούς διαγωνισμούς με σφραγισμένες προσφορές και όλες αυτές τις -θεωρητικά- σωστές δημοκρατικές διαδικασίες. Και αυτό γιατί δεν αποδίδουν. Γιατί δεν θα χτυπήσει τη δουλειά κανένας σοβαρός επαγγελματίας. Έτσι αυτή στο τέλος θα ανατεθεί σε μετριότητες, δεν θα πετύχει και στο τέλος όλοι θα μιλάνε για πεταμένα λεφτά, για σκάνδαλα και όλα τα γνωστά. Άρα τι κάνουμε;
Ας δώσει ο καθένας την δική του απάντηση. Δεν θα ανακαλύψουμε τον τροχό σήμερα, έχει ανακαλυφθεί προ πολλού.
.jpg)
