Από αριστερά:
Η ιστορική, πρώτη αφίσα του Μήνα Φωτογραφίας που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1980.
Η αφίσα της τελευταίας διοργάνωσης (2014) με την οποία κλείνει ένας ολόκληρος κύκλος εκθέσεων και εκδηλώσεων.
Η αφίσα του 1996. Σε αυτήν την διοργάνωση είχε λάβει μέρος και το περιοδικό ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ παρουσιάζοντας σε γνωστή Γκαλερί του Παρισιού τη δουλειά του Δημήτρη (Ντίμη) Χαρισιάδη. Αμέσως μετά το αρχείο του γνωστού Έλληνα φωτογράφου αγοράστηκε από το Μουσείο Μπενάκη.
Το μακροβιότερο και εγκυρότερο διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας, ο Μήνας Φωτογραφίας του Παρισιού -πραγματοποιείται σταθερά ανά διετία από το 1980- βρίσκεται σε φάση ριζικών αλλαγών μιας και οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα υποστήριζαν και όχι αδίκως, ότι είχε περιπέσει σε παρακμή. Έτσι επιβεβαιώνεται και σε αυτή την περίπτωση ο αμείλικτος κανόνας που λέει ότι αν ένας οργανισμός/φορέας/επιχείρηση δεν προσαρμοστεί στα δεδομένα της εποχής κάνοντας τις απαραίτητες αλλαγές αργά ή γρήγορα οδηγείται σε απαξίωση. Ας δούμε λοιπόν πως οι “κουτόφραγκοι” αντιμετώπισαν αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.
Ο Διεθνής Μήνας Φωτογραφίας του Παρισιού στο ξεκίνημά του αλλά και για πολλά χρόνια στη συνέχεια έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ανάμεσα στα μέλη της διεθνούς φωτογραφικής κοινότητας. Δεν υπήρχε σοβαρός φωτογράφος στον κόσμο που να μην θέλησε ή δεν επιχείρησε κάποια στιγμή να εκθέσει σε κάποια διοργάνωση του Μήνα. Με δεκάδες πρωτότυπες εκθέσεις στο πρόγραμμα τον Νοέμβριο μήνα συγκέντρωνε στο Παρίσι χιλιάδες επισκέπτες απ` όλα τα σημεία του πλανήτη. Η άρτια και πλούσια διοργάνωση αποτέλεσε παράδειγμα που μιμήθηκαν στη συνέχεια κι άλλες Ευρωπαϊκές -και όχι μόνον- πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Αθήνα.
Ήταν κοινό μυστικό ότι εδώ και μερικά χρόνια η διοργάνωση παρουσίαζε ανησυχητικά σημάδια κόπωσης και ρουτίνας. Το γεγονός αυτό κινητοποίησε τα αντανακλαστικά των ιθυνόντων με αποτέλεσμα να προβούν σε ριζικές αλλαγές με την βεβαιότητα ότι αυτές θα τονώσουν το ενδιαφέρον του κοινού και θα επαναπροσδώσουν στον Μήνα την παλιά του αίγλη που είχε ξεφτίσει στο διάβα του χρόνου.
Ιδού οι πρώτες ενέργειες όπως αυτές ανακοινώθηκαν. Πρώτη κίνηση ήταν η αλλαγή ηγεσίας με την τοποθέτηση νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή. Πρόκειται για τον εμπειρότατο και πετυχημένο François Hébel. Είναι ο άνθρωπος που ξύπνησε από βαθύ λήθαργο ένα άλλο γνωστό Γαλλικό φωτογραφικό φεστιβάλ: τις Διεθνείς Φωτογραφικές Συναντήσεις της Αrles. Δουλεύοντας μεθοδικά και με ρηξικέλευθες προτάσεις κατάφερε -στην κυριολεξία- ν` αναστήσει το φεστιβάλ της Arles αυξάνοντας τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά τις εκθέσεις αλλά το κυριότερο δεκαπλασιάζοντας τον αριθμό των επισκεπτών! Παρέλαβε έναν παρηκμασμένο θεσμό δίνοντας του νέα πνοή σε όλα τα επίπεδα. Αυτός λοιπόν κλήθηκε να πράξει το ίδιο και στον Διεθνή Μήνα Φωτογραφίας του Παρισιού. Αμέσως με την ανάληψη των καθηκόντων του, ο F. Hebel μετέθεσε την ημερομηνία του Μήνα. Έτσι από το φθινόπωρο του 2016 η διοργάνωση μετατέθηκε για την άνοιξη του 2017. Τα επίσημα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Μαρτίου του 2017 και πλέον στο μέλλον ο Μήνας θα πραγματοποιείται σταθερά κάθε δύο χρόνια την άνοιξη και όχι το φθινόπωρο.
Ακολούθησε η αλλαγή φιλοσοφίας τόσο στην χωροταξική δομή όσο και στο περιεχόμενο του “προϊόντος” δηλ. των εκθέσεων. Υπ’ όψη ότι τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες εκθέσεις πραγματοποιούνταν σε πολλές μικρές γκαλερί που ήταν διάσπαρτες αλλά επικεντρωμένες στο κέντρο του Παρισιού σε μικρή ακτίνα δηλ. από την έδρα της διοργάνωσης, το γνωστό “Σπίτι της Φωτογραφίας”. Το σκεπτικό αυτού του συγκεντρωτικού μοντέλου ήταν απλό: ο επισκέπτης θα έπρεπε να μπορεί να επισκεφθεί τις εκθέσεις με τα πόδια, να κάνει ενδιάμεσα στάση για καφέ και φαγητό πέριξ της γραφικής περιοχής Le Marais, στο κέντρο Πομπιντού κλπ. χωρίς να ταλαιπωρηθεί με συγκοινωνίες κλπ. Αυτή η δομή της διοργάνωσης καταργείται από τον F.H που τη θεώρησε βολική μόνον για λίγους “ψαγμένους” και μυημένους και όχι αντάξια του βεληνεκούς ενός γεγονότος όπως ο Διεθνής Μήνας του Παρισιού. Έτσι αποφάσισε να διασπείρει τις εκθέσεις σε όλο το Παρίσι και μάλιστα στους πιο επιβλητικούς και προβεβλημένους εκθεσιακούς χώρους, ονομάζοντας την επερχόμενη διοργάνωση ως “ο Μήνας της Φωτογραφίας του Μεγάλου Παρισιού”.
Μία άλλη σοβαρή απόφαση είναι η κατάργηση των θεματικών ενοτήτων στην ομαδοποίηση των εκθέσεων και η ανάδειξη των μεγάλων και πρωτότυπων εκθεσιακών παραγωγών. Για παράδειγμα η προηγούμενη διοργάνωση του 2014 είχε τρεις θεματικές ενότητες και πάνω από 100 εκθέσεις. Πλέον η ποσότητα των εκθέσεων δεν θα είναι πρώτη προτεραιότητα αλλά κριτήριο για την ένταξη στο πρόγραμμα θα είναι εάν και κατά πόσο είναι ικανές να συγκεντρώσουν όχι μόνον τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες και όχι μόνον ένα μικρό και μυημένο κοινό όπως συνέβαινε μέχρι τώρα.
Το πείραμα εν εξελίξει του Διεθνούς Μήνα Φωτογραφίας του Παρισιού παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γι΄ αυτό παρακολουθείται στενά από πόλεις, φορείς, μουσεία. Ότι δοκιμάζεται και πετυχαίνει στην Μέκκα της καλλιτεχνικής φωτογραφίας που είναι το Παρίσι, αντιγράφεται και εξάγεται εκτός Γαλλίας καθορίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ανάλογες συμπεριφορές και αποφάσεις σε διεθνές επίπεδο. Γιατί μπορεί οι Γάλλοι να υστερούν σε άλλους τομείς συγκρινόμενοι π.χ. με τους Γερμανούς ή τους Αμερικανούς, αλλά σε θέματα πολιτισμού ξέρουν να παντρεύουν αριστοτεχνικά τις business με την τέχνη και εν προκειμένω με τη φωτογραφία.
.jpg)
